Het is al weer even geleden dat ik mijn vorige verslag heb geschreven, en er valt dus genoeg te vertellen.
Allereerst wil ik (nogmaals) vermelden wat een wonderbaarlijk land Sri Lanka is. Ik kan er ontzettend van genieten, en blijf me maar verwonderen. De vele ijsvogels die we hier zien, de apen die van boom naar boom slingeren, de ongelofelijke hitte die na een flinke bui eindelijk minder wordt, de manier waarop ze hier met voedsel omgaan (niet bepaald hygiënisch, maar met veel meer kennis over dit onderwerp dan de meeste Nederlanders), de mensen die heel lief naar ons lachen en hun hoofd soms iets te diep buigen voor ons om ons vervolgens als een toeristische attractie na te staren, het prachtige blauwe zeewater op het witte golvende strand, de vele zwerfhonden, het boeddhistische gezang 2x per dag, de fantastische mensen die we hier leren kennen, ik vind alles fantastisch en verwonderlijk! Deze lijst is bij lange na niet compleet, maar dat lukt niet via de computer, Sri Lanka moet je ervaren. Alle zintuigen worden hier versterkt, en het leven gaat hier een stuk langzamer zodat er meer tijd is om te genieten. Er zijn te veel dingen die ik in Nederland zal gaan missen, gelukkig dus dat dat nog even duurt!
Feest!
Allereerst moet ik wat vertellen over de diploma uitreiking. In mijn vorige blog had ik al verteld dat er 5 jongens zouden afstuderen, en daar hebben ze een heel feest omheen gemaakt. Ouders, oud leerlingen, vrienden, buurtbewoners en belangrijke mensen zijn allemaal uitgenodigd voor dit evenement en het begon woensdag al drukker te worden op Hellabeem. We zijn vorige week met z’n alle druk bezig geweest met de voorbereidingen voor het feest. Het terrein werd netjes gemaakt, iets wat hier verder niet vaak gebeurt dus dat was behoorlijk wat werk, en de zaal werd versierd. Laurette en ik moesten moeite doen om mee te mogen helpen, het lijkt wel of ze niet willen dat wij werken, behalve als het vrouwenwerk is zoals bloemen mandjes maken of haken in gordijnen doen. Dan worden we er heel snel bijgeroepen. We hebben ook ontdekt hoe de mensen hier in Sri Lanka werken, Laurette heeft er een stappenplan omheen bedacht: Eerst met veel mensen veel overleggen, vervolgens een methode uitproberen zonder deze te testen om er achter te komen dat het niet werkt, daarna moet de fout hersteld worden en beginnen ze weer bij stap 1. Wij zeggen er maar niks van, maar kunnen verbaasd staan kijken. Behalve dat we er halverwege genoeg van hebben, omdat alles hier nogal veel tijd kost.
Wat wel leuk bleef om naar te kijken was het maken van het snoepgoed. We hebben gezien hoe Kokis en Dodol gemaakt wordt. Kokis is een soort gekruid gefrituurd deeg, maar dan in een leuke vorm. Dit maken ze door een ijzeren stang in een mooie vorm in het deeg te dippen, en dit in een pan/ kom kokende olie te houden net zolang tot het deeg van het ijzer afvalt. Als dit dan uit de olie wordt gehaald heb je deeg in de vorm van een bloemetje of iets dergelijks. Dit vonden wij zo leuk, dat we ook maar zo’n ijzeren staaf gekocht hebben! Het maken van de Dodol is een langduriger project. Dit wordt gemaakt van kokosmelk met rijstebloem, suiker, nootjes en kruiden. Eerst hebben ze hiervoor de kokosnoten open moeten maken, wat best moeilijk gaat. Maar daarna kwam pas het echte lange werk, dit moest namelijk buiten, boven een brandende vuurkuil, ruim 3 uur lang geroerd worden! Maar dat heb je wel iets erg lekkers! Ik vind het lijken op Turksfruit, maar dan net weer anders.
Donderdag begon het feest echt, tussen 2 en half 3 kwamen de mensen binnen. Er was met behulp van paarse gordijnen met franjes een afscheiding gemaakt tussen de toeschouwers en het ‘podium’. Tijdens de diploma uitreiking werd er veel gesproken en gespeecht, blijkbaar is het beleefd om de speech zo lang mogelijk te maken dus we hebben veel Singalees geratel gehoord. Tussendoor waren er optredens, er was een band, de meeste jongens zongen een lied, zowel individueel als samen, en er was een traditionele danseres. Die optredens waren wel interessant en leuk om te zien. Ik vond het ook leuk om de culturele verschillen in het publiek te zien. Behalve dat alle vrouwen Sari’s droegen, (ik had zelf voor de gelegenheid ook maar een jurk geleend), was de sfeer veel minder officieel. Er werd tussendoor gewoon gebeld en gekletst, terwijl de kinderen juist wonderbaarlijk lang stil zaten en waren. Het mooiste van de middag waren echter de speeches van de jongens die weg gingen. Dit werd voor mij deels vertaald, en de jongens bedankte iedereen van Hellebaam en benoemde hoe erg ze het zouden missen. Sommige konden hierbij hun tranen niet binnen houden. Ik kreeg op een gegeven moment rillingen over mijn lichaam, je zag gewoon hoeveel Hellabeem voor ze betekend heeft! Alle jongens kregen nog kado’s mee die gesponsord waren, en die zouden helpen bij een eigen bedrijf. Tijdens de optredens door werd het snoepgoed bij de thee geserveerd, behalve de Dodol en de Kokis waren er ook cake, koekjes, bananen en nog wat Sri Lankaans snoepgoed dat ik niet ken. Het een wat lekkerder dan het ander.
Toen het feest om 6 uur officieel was afgelopen, vertrokken de meeste bezoekers. De jongens gingen echter tot 9 uur door met zingen en optreden en tot 12.00 ’s nachts door met feesten. Na 9 uur werd er nog wel even gegeten, wij hebben daarvan genoten! Kippensoep en noodles met ijs toe! Lijkt heel simpel, maar als je al dagen honger hebt omdat je toch net niet altijd fan bent van het eten, en ’s ochtends en ’s avonds alleen wit brood eet is het een ware feestmaaltijd!
Vrijdags heb ik behalve uitrusten braaf huiswerk gemaakt en kamer schoongemaakt. Ook hebben Laurette en ik onze eerste intervisie (voor school) in Sri Lanka gehouden. Dit was even wennen, maar ging best goed. We waren hierna in ieder geval wel beter voorbereid op de komende stage week. Zo hadden we bedacht om een wordweb te maken rondom pmt, zodat de kinderen weten wat pmt inhoud. Dit was blijkbaar heel erg welkom! Het was blijkbaar nog niet duidelijk wat pmt is, zelfs niet voor de fysiotherapeut die wel al 4 andere pmt stagiaires heeft geholpen.
Voor de golven uit
Zaterdags was het zover, onze eerste surf les!! Een van de andere vrijwilligers hier had een buurman in haar gasthuis die veel surfervaring had en ons les wilde geven voor een leuke prijs, en hij was een Engelsman, eindelijk weer even goed Engels spreken! Ik had hem bij de diploma uitreiking al even gesproken, en zijn manier van lesgeven sprak mij erg aan. Hij vond het belangrijk dat we eerst de golven leerde kennen voor we gelijk op de plank zouden staan. Toen we zaterdag over het strand naar de ontmoetingsplaats liepen (de tuktukchauffeur had ons verkeerd afgezet wat een mooie ochtendwandeling opleverde) schrok ik wel even van het formaat van de golven. Ik was dus blij dat ik niet gelijk op de surfplank hoefde te staan. Na een kennismaking en wat theorie over golven zijn we boards gaan huren en het water in gegaan. Hij liet ons op het board klimmen, zodat we met onze buik op de boards naar de kust vervoerd zouden worden. Hierdoor kregen we al een gevoel van de golven en de stevigheid van het board. Ik genoot hier al van! Heerlijk liggen en genieten, en ondertussen meegevoerd worden. Maar daarna begon het echte werk.
We gingen het strand weer op en kregen les in opstaan, iets wat we veel moesten herhalen om er een automatische beweging van te maken. Toen hij, en wij dachten dat we er klaar voor waren trotseerde we weer de golven. Dit is ook gelijk het zwaarste gedeelte van surfen. De golven duwen en trekken ons terug naar het strand, en het is een gevecht, gespring en geproest om ver genoeg het water in te lopen om te kunnen surfen.
Maar dat gevecht, en al het zout dat ik daarbij in mijn ogen en keel krijg (wat lekker gaat branden!) is het zeker waard! Mijn eerste serieuze poging ging gelijk goed, en voor ik door had wat ik deed stond ik! Het water onder mij, mijn board nog wiebelend, mijn balans hervindend en genieten van de wind in mijn haren, de golven achter mij en het strand dat steeds dichterbij komt. Ik stond echt en bleef staan! Ik voelde mij heerlijk vrij en trots! Helaas waren de golven te snel, want toen ik echt begon te genieten en door kreeg wat er gebeurd was moest ik al weer van mijn board afspringen. Maar wat een eerste ervaring! Dat wilde ik nog een keer. De tweede keer ging helaas minder, ik was te veel aan het nadenken. Maar na die eerste keer is het mij verscheidene keren gelukt om te blijven staan, en ik heb (na de lunch pauze) ook al kunnen oefenen om wat meer controle te krijgen. Dit laatste voelt ook erg goed. Het idee dat je kunt sturen en harder of zachter kunt gaan. Jammer dat het zo vermoeiend is, en we dus niet al te lang kunnen doorgaan.
Ondertussen waren C (de vrijwilligster waardoor wij de surfinstructeur hadden leren kennen) en S (een jongen van Hellabeem die vlakbij woonde en die zo graag wilde kijken) ook aangekomen, en konden we met z’n alle lunchen. Moe maar voldaan genoten we van onze tosti, cola en chips en welverdiende rust voor we weer het water in zouden gaan voor nieuwe surfpogingen.
Uiteindelijk hebben we in totaal 3 uur gesurft, maar die zijn wel omgevlogen! In die 3 uur zijn we ook heerlijk verbrand, en we liepen dus hartstikke rood terug naar Weligama. (We hadden ons wel herhalend goed ingesmeerd, maar het was helaas nog niet genoeg). In Weligama hebben we nog even geshopt en C heeft ons nog wat rondgeleid. Door haar ontdekte wij onze nieuwe verslaving (tot nu toe nog maar een enkele ervaring mee, maar we zijn al fan), namelijk een fruit smoothie bar waar je voor 1 euro super lekkere en heel gezonde fruitmilkshakes kunt halen. Met dat ijskoude drankje vol vruchten in de hand hebben we een hele tijd gekletst. Wat ik hier in Sri Lanka ook zo leuk vind is het contact dat je hebt met alle mensen die je ontmoet. Ik heb het idee dat ik haar nu beter ken dan sommige Nederlandse mensen die ik al veel langer ken. Het was dus een superdag! En we hebben ontzettend genoten.
Zondags hebben we voornamelijk uitgerust en Laurettes verjaardag gevierd met ballonen, tosti (in Weligama kaas gekocht), en een afscheidslunch bij C die woensdag weg gaat.
Het werken begint..
Maandag begon onze stage echt, in ieder geval dat dachten wij. Vervolgens hebben we alleen de hele ochtend spullen opgeruimd en in elkaar helpen zetten. Deze spullen kwamen uit Nederland en waren gesponsord, en bevatte onder andere een pulley (fitnessapparaat), een trampoline, een fitnessapparaat voor beenspieren en een balansboard. In de middag konden we wel echt beginnen met pmt. Ik was al een tijd lang benieuwd hoe dit zou gaan lopen, aangezien wij geen Singalees spraken (op een aantal woorden na) en zij slecht tot geen Engels. Maar met handen en voeten, en met hulp van Sameera komen we een heel eind. We kunnen ze in ieder geval in beweging brengen en ook nog een klein praatje houden. Als de jongens binnen komen legt Sameera aan de hand van ons wordweb uit wat pmt is. Hierna krijgt een van de jongens fysiotherapie, en een gaat 2 activiteiten bij ons doen. Na een half uur tot 45 min wisselen we dit om. We hebben ondertussen bijna alle jongens bij pmt gezien en het is goed verlopen, we hebben met veel plezier met ze gesport.
Ondertussen is het alweer weekend. Volgende keer zal ik minder lang wachten met het schrijven van een blog. Wordt die ook wat minder lang. Morgen is mijn verjaardag, maar ik weet nog niet zeker wat we dan gaan doen. We willen dit weekend graag walvis spotten, maar moeten dan wel een betaalbaar bedrijfje vinden, en het liefst ook nog walvis vriendelijk. Ook gaan we dit weekend een planning maken voor pmt met alle jongens samen. Hier is aan het eind van de middag ruimte voor, en op deze manier kunnen we alle jongens de verschillende pmt thema’s laten ervaren.
Voor nu, soebe ratria (goede nacht)!
Sri Lanka stage 